1.07.2016

weszły
w życie

Ustawa z dnia 9 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 903)

Ustawa ma na celu wdrożenie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/61/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci łączności elektronicznej, a także usunięcie najważniejszych barier administracyjnych i prawnych blokujących inwestycje telekomunikacyjne, w szczególności budowę sieci szerokopasmowych.

Ustawa zmienia jednocześnie kilka ustaw. 

Do najważniejszych zmian wprowadzonych w ustawie z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 880 z późn. zm.) należą:

1) rozszerzenie kręgu podmiotów mających obowiązek udostępnienia infrastruktury technicznej w celu realizacji sieci szerokopasmowych o podmioty zapewniające infrastrukturę techniczną na potrzeby transportu, w tym linie kolejowe, drogi, porty i lotniska (dotychczas obowiązek ten dotyczył wyłącznie przedsiębiorstw energetycznych oraz wodociągowo-kanalizacyjnych);

2) wprowadzenie definicji pojęć: „infrastruktura krytyczna”, „infrastruktura techniczna”, „szybka sieć telekomunikacyjna”, „operator sieci”, „punkt styku”;

3) usunięcie wątpliwości interpretacyjnych przez doprecyzowanie, że przez pojęcie dostępu do infrastruktury technicznej należy rozumieć również współkorzystanie;

4) przyznanie Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej (UKE) kompetencji do żądania od każdego operatora sieci przedstawienia informacji w zakresie oferowanych przez niego warunków dostępu do infrastruktury technicznej, a w razie zastrzeżeń do przedstawionych warunków możliwości wydania decyzji określającej warunki dostępu do infrastruktury technicznej (w takim przypadku operator sieci będzie zobowiązany do zawierania umów na warunkach nie gorszych niż określone w tej decyzji);

5) określenie przypadków, kiedy operator sieci może odmówić przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu dostępu do infrastruktury technicznej;

6) nałożenie na operatora sieci obowiązku udostępnienia przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu informacji dotyczących infrastruktury technicznej na obszarze, na którym przedsiębiorca ten planuje realizować szybką sieć telekomunikacyjną, a także obowiązku umożliwienia mu dokonania inspekcji określonych elementów infrastruktury technicznej (spory w tym zakresie będzie rozstrzygał Prezes UKE);

7) doprecyzowanie kompetencji Prezesa UKE w zakresie warunków dostępu do infrastruktury lub sieci telekomunikacyjnej, jeżeli obowiązek dostępu jest warunkiem udzielenia pomocy publicznej lub otrzymania środków publicznych;

8) utworzenie punktu informacyjnego do spraw telekomunikacji, prowadzonego za pośrednictwem strony internetowej przez Prezesa UKE, zawierającego informacje dotyczące m.in.: wymagań formalnych związanych z realizacją robót budowlanych dotyczących infrastruktury telekomunikacyjnej, planów inwestycyjnych, istniejącej infrastruktury technicznej oraz kanałów technologicznych;

9) rozszerzenie zakresu obowiązku zapewnienia przez właściciela nieruchomości przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu dostępu do nieruchomości, w tym do budynku oraz punktu styku, w celu zapewnienia telekomunikacji w tym budynku;

10) nałożenie na właściciela budynku wielorodzinnego, zamieszkania zbiorowego lub użyteczności publicznej obowiązku wyposażenia budynku w instalację telekomunikacyjną, jeśli budynek jest poddawany przebudowie, nadbudowie lub rozbudowie związanej z ingerencją w instalację techniczną wewnątrz budynku;

11) usprawnienie procedury uzyskiwania dostępu do nieruchomości znajdujących się na terenach lasów państwowych, terenach zamkniętych oraz na wyodrębnionych osiedlach pozostających pod zarządem wspólnot lub spółdzielni mieszkaniowych (Prezes UKE będzie mógł określić, w drodze decyzji, tzw. ramowe warunki dostępu);

12) wprowadzenie obowiązku koordynacji robót budowlanych dotyczących infrastruktury technicznej, finansowanych w całości lub części ze środków publicznych, polegającego na wspólnym prowadzeniu robót dotyczących tej infrastruktury i infrastruktury telekomunikacyjnej (koordynacja ma polegać na współdziałaniu operatora sieci z przedsiębiorcą telekomunikacyjnym w celu umożliwienia wykonywania przez tego przedsiębiorcę robót budowlanych dotyczących szybkiej sieci telekomunikacyjnej w tym samym czasie i w tym samym miejscu, w szczególności w tym samym budynku, lub we wspólnym wykopie co roboty budowlane wykonywane przez operatora sieci).

Zmiany w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 460 z późn. zm.) to:

1) skrócenie z 65 do 45 dni terminu na wydanie decyzji o lokalizacji w pasie drogowym infrastruktury telekomunikacyjnej oraz wprowadzenie wymogu określenia w tej decyzji, czy w okresie 4 lat od jej wydania planowana jest budowa, przebudowa lub remont odcinka drogi, którego dotyczy decyzja;

2) określenie podmiotu ponoszącego koszty przełożenia infrastruktury telekomunikacyjnej w pasie drogowym w związku z budową, przebudową lub remontem drogi (jeżeli roboty będą realizowane przed upływem 4 lat od dnia wydania decyzji lokalizacyjnej, koszty ponosi zarządca drogi, a po upływie tego terminu – właściciel infrastruktury telekomunikacyjnej);

3) zmiana zasad udostępniania przez zarządcę drogi kanałów technologicznych oraz określania opłat za dostęp do nich (kanały technologiczne będą udostępniane w drodze decyzji administracyjnej, a nie jak dotychczas w drodze umowy dzierżawy lub najmu).

W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne(t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 520 z późn. zm.) główne zmiany dotyczą:

1) modyfikacji definicji pojęcia „sieci uzbrojenia terenu” polegającej na usunięciu z zakresu tego pojęcia parkingów,

2) doprecyzowania rodzaju map, na których może być sporządzony plan sytuacyjny z przedstawieniem proponowanego usytuowania sieci uzbrojenia terenu,

3) usprawnienia narad koordynacyjnych organizowanych przez starostę,

4) zmiany wysokości opłat za udostępnienie materiałów z zasobów geodezyjnych i kartograficznych.

Część przepisów ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.

Ustawa z dnia 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 925)

Ustawa dokonuje istotnych zmian w ustawie z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz.U. poz. 478 z późn. zm.), które dotyczą zasad wytwarzania energii elektrycznej z OZE za pomocą mikroinstalacji. Nowe przepisy nakładają wymóg wytworzenia energii z takich instalacji wyłącznie na zaspokajanie własnych potrzeb, a nie na osiąganie zysków. W związku z tym do ustawy zostało wprowadzone pojęcie „prosument” – odbiorca końcowy dokonujący zakupu energii elektrycznej na podstawie umowy kompleksowej, wytwarzający energię elektryczną wyłącznie z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji w celu jej zużycia na potrzeby własne, niezwiązane z wykonywaną działalnością gospodarczą. Jednocześnie zrezygnowano z dotychczasowego systemu wsparcia w postaci taryf gwarantowanych dla prosumentów, zastępując go tzw. systemem opustowym, który polega na tym, że prosument będzie mógł rozliczyć różnicę między energią wytworzoną  i pobraną. Nowelizacja zmienia ponadto przepisy dotyczące systemu aukcyjnego wsparcia OZE oraz regulacje w sprawie biomasy. Dodano do ustawy definicje „hybrydowa instalacja OZE”, „biomasa lokalna”, „drewno energetyczne”, zmodyfikowano definicję „instalacje OZE” oraz wprowadzono instytucję „klastra energii”.

Rozporządzenie Ministra Cyfryzacji z dnia 29 czerwca 2016 r. w sprawie udostępniania kanału technologicznego przez zarządców dróg publicznych oraz wysokości stawek opłat za udostępnienie 1 mb kanału technologicznego (Dz.U. z 2016 r. poz. 957)

Rozporządzenie wypełnia delegację ustawową zawartą w art. 39 ust. 7k ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 460 z późn. zm.) znowelizowanej ustawą z dnia 9 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 903), która stanowi, że zarządca drogi udostępnia kanały technologiczne w trybie decyzji administracyjnej oraz zmienia zasady dotyczące określania opłat za dostęp do nich. Niniejsze rozporządzenie zawiera wzór wniosku o udostępnienie kanału technologicznego przez zarządców dróg publicznych oraz określa rodzaje dokumentów, które muszą być dołączone do tego wniosku. Ponadto określa wysokość stawek opłat za udostępnienie 1 m.b. kanału technologicznego oraz sposób obliczania opłaty za częściowe udostępnienie kanału technologicznego.

9.07.2016

weszło
w życie

Rozporządzenie Ministra Rozwoju z dnia 20 maja 2016 r. w sprawie warunków technicznych dozoru technicznego dla urządzeń technicznych lub urządzeń podlegających dozorowi technicznemu w elektrowni jądrowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 909)

Rozporządzenie określa warunki techniczne dozoru technicznego w zakresie projektowania, materiałów i elementów stosowanych do wytwarzania, naprawy lub modernizacji, wytwarzania, eksploatacji, naprawy i modernizacji, likwidacji dla urządzeń technicznych lub urządzeń podlegających dozorowi technicznemu w elektrowni jądrowej.

15.07.2016

zostało
ogłoszone

Obwieszczenie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 10 czerwca 2016 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. z 2016 r. poz. 1034)

Obwieszczenie zawiera jednolity tekst rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

16.07.2016

weszła
w życie

Ustawa z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 961)

Ustawa określa warunki i tryb lokalizacji i budowy elektrowni wiatrowych o mocy większej 40 kW (nie dotyczy więc mikroinstalacji). Lokalizacja takiej elektrowni wiatrowej będzie mogła nastąpić wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ustawa ustala wymaganą odległość między elektrownią wiatrową a zabudową mieszkaniową oraz obszarami szczególnie cennymi przyrodniczo. Odległość musi być równa lub większa od dziesięciokrotności wysokości elektrowni wiatrowej mierzonej od poziomu gruntu do najwyższego punktu budowli, wliczając elementy techniczne, w szczególności wirnik wraz z łopatami (całkowita wysokość elektrowni wiatrowej). Zachowanie powyższej odległości nie będzie natomiast wymagane przy przebudowie, nadbudowie, rozbudowie, remoncie, montażu lub odbudowie budynku mieszkalnego albo budynku o funkcji mieszanej, w której skład wchodzi funkcja mieszkaniowa.

Przedmiotowa ustawa nowelizuje jednocześnie przepisy niektórych obowiązujących ustaw.

W ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 290) wykreślony został przepis wprowadzający podział elektrowni wiatrowej na część budowlaną i niebudowlaną (zmiana art. 3 pkt 3 ustawy zawierającego definicję budowli). Przyznano wojewodzie jako organowi administracji architektoniczno-budowlanej kompetencje do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę elektrowni wiatrowej (dodanie pkt 5b w art. 82 ust. 3 ustawy). Ponadto wskazano, że elektrownia wiatrowa zaliczana jest do kategorii XXIX obiektów budowlanych, co oznacza, że wymaga uzyskania pozwolenia na użytkowanie.

W ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 778 z późn. zm.) wprowadzono przepis dotyczący lokalizacji elektrowni wiatrowych o mocy nie większej niż moc mikroinstalacji (dodanie ust. 4 w art. 15 ustawy). Plan miejscowy przewidujący możliwość lokalizacji budynków będzie mógł zezwalać na lokalizację takich budowli również w przypadku innego przeznaczenia terenu niż produkcyjne, chyba że ustalenia planu miejscowego będą zakazywać lokalizacji takich urządzeń. Oznacza to, że lokalizacja mikroinstalacji będzie możliwa także na terenach zabudowy mieszkaniowej lub terenach rolniczych.

Z kolei w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 353 z późn. zm.) dodano przepis stanowiący, że w przypadku elektrowni wiatrowych organem właściwym do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest regionalny dyrektor ochrony środowiska.